یک طناب بستم گردن خودم، محکم گره اش زدم و آن سرش را محکم کشیدم."خودم" مقاومت می کرد.محکم تر کشیدم اش.گفتم بگذار این نمایش کوفتی تمام شود بعد بنشین و تا آخر دنیا عر بزن! ولی حالا وقت ادا و قیافه برای آن بچه هایی که همه ی روز و شب شان را گذاشته اند پای این نمایش نیست! طناب را کشیدم و کشاندم خودم را به استودیو..پنج و نیم قرارمان بود...شد شش..شش شد شش و نیم..شش و نیم شد هفت...هفت و نیم...هشت...ده...یازده...دوازده...دوازده و نیم!...مثل ربات می نشستم روی صندلی و هر وقت صدایم می کردند می رفتم توی اتاق شیشه ای و می خواندم و دوباره بر می گشتم روی صندلی می نشستم!..بماند که ترانه  ها باید با لبخند و شاد ضبط می شد و آن هایی که من خواندم "زار" از در و دیوار صدای ام می ریخت.ساعت نزدیک یک نیمه شب بود!..بچه ها غر می زدند.نیکول گیر می داد.به ادای کلمه ها، به بسته بودن دهان..به حرکت سر...به شکاف دیوار...به آدامس جویدن سعید...به راه رفتن مارتین.بعضی از ترانه های سه خطی را سیصد بار خواندیم.نوبت ترانه های "کُر" ِ‌دخترها شد.چند بار خواندیم و نشد.ساعت از یک هم گذشت.یک دفعه "میم" هدست را از گوشش برداشت و پرت کرد و داد زد که"من خسته م نمی تونم!".همه خفه شدند.رنگ نیکول را توی اتاقک شیشه ای دیدم که تغییر کرد. بلند شد آمد توی اتاق ما  و شمرده شمرده اما عصبانی گفت:" خسته؟!...خسته؟!!ها ها ها. حق نداری خسته شی ...هیچ کدومتون حق ندارین...گوشاتون رو باز کنید.وقتی باران با این وضعیت اومده به خاطر شما...وقتی باران نمی خنده...وقتی باران انگار سه هفته ست که غذا نخورده و من هر لحظه نگرانم که بیفته روی زمین اما ایستاده و می خونه...وقتی باران حتی سر به سر سعید هم نمی ذاره...و این یعنی حال اش بده.خیلی بد.هیچ کدوم تون حق ندارین خسته شین.به خاطر باران.هر کس می خواد بره..می تونه بره..اما برای همیشه از همه خداحافظی کنه و بره!".و برگشت توی اتاقک شیشه ای.صدا از کسی در نمی آمد.میم برگشت و هد ست را گذاشت روی گوش اش... 

 و من درک شدم!