باید امشب بروم...

نشسته ام پشت نیم میز آشپزخانه، روبروی تنها پنجره ی خانه که رو به دیوار و پنجره ی خانه ی روبرویی ست اما جای شکرش باقی ست که آسمان دارد لااقل. توی هفته ی کذایی ای که گذشت ، این اولین باری ست که پریشانی ام کمی کم است و می توانم بنشینم و بنویسم.تورج طبق معمول مثل کنه به من  وصل است. همین یک وجب پنجره را هم گرفته و طوری به من زل زده که انگار جدی جدی انتظار دارد به جای نوشتن با او حرف بزنم! به گربه جماعت رو بدهی باید پس فردا  بهشان جواب پس بدهی که مثلا چرا دیر آمدی خانه! 

از صبح شش جای مختلف تهران برای شش جور کار مختلف رفتم و تلاشم برای ندید گرفتن هوا و آسمان به هیچ جا نرسید.آسمان همه جای تهران یک رنگ و هواست. هوا هوا هوا...دیوانه کننده و سرد و مست آلود و پاییز وار و هوایی کننده و  پر ابر و غم آلود است امروز چه قدر. 

 دل و دماغ سفر ندارم. چمدان ام یک هفته است که وسط خانه است ولی تنها چیزهایی که پرش کرده اند ترنج و تورج اند. چند ساعت دیگر بیشتر به رفتن نمانده  اما چمدان من هنوز پر از گربه است و همین و دیگر هیچ.اولین باری ست که تنها می روم  سفر.  فرودگاه امام را تک و تنهایی دوست ندارم. دل ام می خواهد رفته باشم دنبال کسی یا مثل بارهای

 قبل با آقای نویسنده کوله های مان روی دوش مان باشد و خوشحال باشیم و Lonely Planetرا ورق بزنیم. 

 انگار باید کنار بیایم کم کم با این سفرهای  عجیب و غریب کاری و مسوولیت های کاری تر. 

نگران دخترک و پسرکم هستم چون هیچ کس این دو تا موجود زبان بسته را مثل من و اندازه ی من دوست ندارد و این ها برای همه "گربه" هستند و برای من خیلی چیزها.

یکی بیاید من را بکند از کنار این پنجره و آسمان و بگوید سفر قندهار که نمی روی ، بلند شو خودت را جمع کن و  لبتاب را ببندد و دست ام را بکشد و ...شاید آن موقع خودم را جمع کنم. هوای نامرد، که هوایی ام کردی موقع رفتن...باش تا برگردم.  

مواظب شهرمان و پاییزش و ولیعصرش و غروب های اش باشید تا برگردم.

____________________________________________________________________ 

یک خط اعتراف برای  سیمین، ناجی، شی ولف، کولی، شیرین،  فرزانه، سارا، مهدیس، دختر نارنج و ترنج ، زهرا، یاسی و فنجون نو عروس!: باورم نمی شد که این قدر از ننوشتن ام نگران شوید. حال من خوب است اما باور نکنید. شما را دوست دارم خعلی! این را اما باور کنید:)