گلن گری ...گلن راس را دیدم. جدا از این که فضای شیکاگویی اش را دوست داشتم ، و مدام یاد ِ بازی ال پاچینو توی فیلم ِ گلن گری می افتادم و جدا ازین که این نمایشنامه عاری بود از هر شعار و حرف ِ مفت و همین دلنشین اش می کرد، و جدا ازین که دیالوگ های دلچسبی داشت ، بله..جدا از همه ی این ها ، آقای پارسا پیروز فر بسیااااااااااااااااااااااااااار خوش تیپ بودند و این همه چیز ِ یک بعد از ظهر پنج شنبه را هنری تر می کرد!بعله.
سربه هوا ؟...نمایش اصلا کمدی نبود!
باید بخونمش. کارای دیوید ممت رو دوست دارم اما این یکی رو نخوندم. با اینکه می فروشمش !
دیدن اش هم خالی از لطف نیست نازی:)