همه چیز برایم سنگین شده است.آدم اصلا فکرش را نمی کند که مثلا پتویی که هر شب روی اش می اندازد تا وقتی سبک است که دماغ اش سالم است.و اگر روزی دماغ اش برود زیر یک لایه ی نازک ِ گج ، همان پتوی ِ کاه وزن می شود یک تُن! آدم تا وقتی دماغش سالم است می تواند قابلمه ها را هزار مدل بچیند توی کابینت بدون آن که اصلا به وزن شان فکر کند.اما دماغ ات که جراحی شده باشد می مانی حیران از وزن ِ کمر شکن ِ این قابلمه ها!..یا به این فکر می کنی که این احمق ها نمی توانند این سن ایچ ها را به جای یک لیتری ، نیم لیتری تولید کنند؟..یا این که در ِ کمپوت های آناناس چرا این قدر سفت و سخت شده اند؟...یا زیر لب غر می زنی که این سیب زمینی و پیازهای این روزها چه قدر سفت شده اند.چاقو توی شان فرو نمی رود.حتما به خاطر تحریم است!..و یا به خودت لعنت می فرستی که چرا همه ی ظرف های دم ِ دستی را توی کابینت های پایین چیده ای و خلاصه این که چرا این بالش ها این قدر سربی هستند و ترنج چه قدر چاق شده و این برس ِ پلاستیکی که نباید این قدر سنگین باشد و یک عالمه سنگین های دیگر که همه تا همین چند روز پیش هیچ نبودند به جز یک مشت"سبک نمای ِ موزی!".
پ.ن.1.دیشب تا صبح خواب می دیدم که دارم حمام می کنم و صورتم را می شویم و مسواک میزنم!..چه رویای شیرینی بود..!...حالا کو تا ده روز تمام شود و این رویاها به حقیقت بدل شوند!:(
من شب اول دقیقا شب اول نشستم کباب کوبیده خوردم روز سوم رفتم حموووووم بعد از یه هفته دکترم گفت حالا دیگه میتونی محتویات توی سوپ رو هم بخوری
بخ بخت خبر نداشت من همون شب اول زدم ترکووووندم
ولی خدایی هر چی مواظب باشی بهتره به من نگا نکن من خعلی بچه بودم تو عقلت میرسه ماشالله
اگه همین طوری پیش بره...عقل منم وسط راه می مونه و به هیچ جا نمی رسه:))