عطر ِ پاییز ِ نو بهار

این عطر فروشی ِ "نوبهار" ِ سر ِ کوچه ی ما  را ، سر ِ پاییزی ،  کوبیده اند تا دوباره بسازند.

از کنار مخروبه ی مغازه که می گذری ،  کارگرهای کر و کثیفی که آن جا کار می کنند ، فرقون های شان ، بسته های سیمان شان ، آبدوغ و ماسه شان ، خاک و گلی که جلوی مغازه تلنبار شده ، زباله های ساختمانی شان  حتی آشغال های شان ، همه و همه بوی عطر می دهد!

یعنی ذات ِ یک چیز یک طوری  باشد که کن فیکون هم شود ، قاطی ِ گِل و آشغال هم شود، باز همه بگویند به به؟! 

پ.ن.۱. مگه می شه؟ 

پ.ن.۲. امروز چه قدر پاییز است ریمیا جان ...چه قدر رنگ های سرخ و زرد برگ ها زیر باران آدم را به هیجان می آورد!.."هیجان" را بخواهم تعریف کنم  یعنی  که هفت صبح بروی داروخانه ی شبانه روزی  ِ ونک  و گوش ات را  نه یکی ، نه دو تا که سه تا سوراخ کنی!..که چی؟ که  بتوانی توی این پاییز سه تا گوشواره ی برگ بخری ،  قد و نیم قد، رنگ و وارنگ ،  و بزنی به گوش های ات..یعنی می خواهم بگویم آدم را "خر" گاز بگیرد ولی "پاییز" نگیرد!واللا.

پ.ن.3. زیر ِ مقنعه ام دو تا "گوش فیل "دارم! بس که ورم کرده اند و پهن شده اند اول صبحی!