تو - رنج

صبح.ساعت هفت هم نشده بود. آقای همسایه ی واحد ِ کناری ، طبق معمول ِ همه ی جمعه ها ، فریادی کشید و بعد هم صدای جیغ ِ زن آمد  و بعد هم مثل همیشه چیزی توی خانه شان  با صدای مهیبی شکست . شبیه یک دست بشقاب ِ چینی ِ سنگین که از فاصله ی چند متری رها شود پایین.(شاید هم صدای ِ دل ِ زن بود که ریخت ! تعجب می کنم که هنوز ظرفی و دلی  توی خانه شان باقی مانده آیا هنوز؟).من با هراس ِ این که گرمی  ِ هوای این چند روز نشانه ی  زلزله بوده و این همان زلزله است و خودش است ، سراسیمه از خواب پریدم. یادم نیست چه خوابی می دیدم اما مطمئن ام که خوابی می دیدم.جمعه صبح ها همیشه خواب می بینم من!  ترنج هم انگار همان فکرهای من را کرده باشد،وحشت زده پرید وسط اتاق  و مثل ِ پا سوخته ها شروع کرد به دویدن دور ِ خانه.

کمر و خواب و گلدان ِ بامبوها برای سومین بار شکست و بامبو ها برای سومین بار بی خواب و بی خانه شدند. کمی آن طرف ترش هم  ، لحظه لحظه ی رنگ به رنگ ِ آخرین بشقابکم ، تکه تکه شد.  و بعد سکوت.سکوت ِ سکوت.انگار هیچ اتفاقی نیفتاده.مرد دیگر فریاد نزد.زن دیگر جیغ نکشید.صدای قلبم از گورپ گورپ ایستاد.ترنج هم دم اش را گذاشت روی کول اش و رفت زیر ِ تخت قایم شد.

من اما دلم برای هیچ چیز نسوخت جز  شکسته شدن ِ رویاهای خانه مان  و خانه شان...

____________________________________

پ.ن.1.گاهی آن چنان با دقت و ظرافت از بین چیزهایی که جلوی آیینه ی اتاق خواب چیده ام رد می شود که متحیر می مانم که چه طور حتی حواس اش به دم اش هم هست از پشت.یا به حدی متمرکز و دقیق دست و پاهای اش را بین فضای چند میلیمتری ِ ظرف های روی میز جا می دهد که مبادا چیزی را بیندازد.اما همین تمرکز و دقت می رسد به منفی ِ بی نهایت وقتی که وحشت زده است!.وقتی از صدایی یا حرکتی می ترسد ، آن قدر کور و کر و دست و پا چلفتی می دود که ممکن است با سر برود توی دیوار. چه می شود کرد؟! زبان اگر داشت ، می گفت مگر تقصیر ِ من بود؟..تقصیر ِ همسایه ی زمان نفهم  و زبان نفهم تان است سر ِ صبح!

پ.ن.2. چه قدر دوست داشتم این نقاشی ام را:-(