"گم -رک"

پنجمین روزی بود که برای گرفتن و چلاندن ِ حال ِ بی حالم ، روانه ی اداره ی گمرک  ام کردند! آقای "ی" برای این که درسی به من داده باشند و به قول خودشان زبان درازم را کوتاه کرده باشند، کار ِ گمرکی شان را انداختند گردن من و این چنین بود که محکوم شدم به" اداره ی گُم رک"!.حبس ابد و اعدام اگر بود فکر کنم بیشتر تاب و توان داشتم تا "گم و گور " شدن توی آن جا را! فقط حیرانم که یک سیستم چه طور توانسته این همه آدم ِ" چپول" را یک جا توی یک ساختمان جمع کند! یک سری کارمند که باید از میزان تسبیح ها و تعداد ِ قرآن های روی میز و گشادی شلوار و پیرهن شان متوجه شوی که چه کسی مدیر است و چه کسی معاون! وگرنه همه نسبت به کارشان یک اندازه تسلط ندارند و نمی دانند چی به چی است!

چهار روز ِ گذشته فقط صرف ِ این شد که آن ها من را به صورت چندش آوری به قول خودشان به همدیگر "ارجاع" دهند و من هم توی دلم رکیک ترین ها را "ارجاع"ِ آن ها! یکی از مدل ِ موهای ام خوشش نیامد و  گفت "فردا بیا".آن یکی با آستین های بالا زده ام "جال نکردند" و فرمودند :"عمرا اگر بشود!"..آن یکی که معاون بودند کلا از قد و بالای من استقبال نکردند و گفتند:"باید بررسی شه!".آن یکی که توی بایگانی تخمه می شکست که کلا اصلا نه من را دید و نه صدای ام را شنید و فقط گفت :" آشپزخونه اون بغله"!امروز هم که بالاخره رسیدم به مرحله ی تایپ ِ نامه ی مذکور ، به خانمی ارجاع داده شدم که با مهارت ِ عجیب و خارق العاده ی "یک انگشتی"! شروع به تایپ نامه ام کردند .کور شوم اگر دروغ بگویم.ایشان فقط با یک انگشت-سبابه- بدون ِ استفاده از هیچ انگشت دیگری..به تنهایی...بله به تنهایی...سبابه ی یکه و تنها...سبابه خسته...سبابه تنها...نامه ام را تایپ کردند!متن ِ نامه : سه خط!..زمان ِ انتظار: سی دقیقه!.

نامه همزمان با صبر ِ من تمام شد. دیدم تحمل ِ ایستادن و ادامه ی پروسه را ندارم.باید نفس می کشیدم.باید چیزی می خوردم و فراموش می کردم" چپ" هایی را که راستی راستی مقام و منصبی دارند توی مملکت! به جای آسانسور از پله ها رفتم.هر یک قدمی که روی پله ی پایینی می گذاشتم ، انگار یک ساچمه ی بزرگ توی سرم تکان می خورد.توی فکر بودم که کجا بروم سیگار بکشم که تلفنم زنگ زد..."سلام..از سازمان ِ سه نقطه مزاحم می شم..نمره ی امتحان زبانتون سوم شده! فرصت دارید برای مصاحبه ی هفته ی آینده؟...".این از آن شوخی های ناموسی بود توی آن حال.دلم می خواست یک راست بپرم بغل ِ اولین "چپی" که از پله ها می آید بالا.از ذوق ام پله ها را برگشتم بالا و پریدم توی آسانسور...حالا فقط یک مرحله مانده.مهم ترین مرحله که مصاحبه است.نباید زیاد فکرش را بکنم...ولی اگر بشود؟ نمی دانم چه قدر غرق شدم  که یک دفعه دیدم چند بار چهار طبقه را بالا و پابین کرده ام با آسانسور!...بی خوردن ِ چیزی..بی کشیدن ِ چیزکی...یک راست رفتم طبقه ی چهار و گفتم :"تمام اش می کنم! هر جوری که بشود..".