خودم

ترنج و آقای نویسنده خوابیده اند.همه ی چراغ ها را خاموش کرده ام و فقط هالوژن های اوپن را روشن گذاشته ام. خودم را نشانده ام روی میز ِ کوچک ِ آشپزخانه .یادداشت ها و پرینت ها را گذاشته ام کنار و به جای اش "برایم" نسکافه درست کرده ام.من به فردا ساعت ده فکر نمی کنم ، اما انگار فردا ساعت ده ، دارد مدام به من فکر می کند! هر کس ِ دیگری هم بود همین قدر مضطرب و غرق ِ فکر بود خب و برای همین به خودم خرده نمی گیرم و راحتم می گذارم.نشاندم  خودم را و چراغ ها را خاموش کردم تا هر چه می خواهم بگویم و راحت بخوابم.

داستان هنوز داستان ِ کار جدید است! مصاحبه ی فردا و این که همه  حذف شده اند و فقط یکی مانده و من.این خبر ها را نرگس توی یاهو به من می  دهد.امروز نوشته بود که "باران دخترک ِ ادیتور، همه را تحت تاثیر قرار داد توی مصاحبه و از این بهتر نمی شود دیگر.تکلیف اش با همه ی دنیا معلوم است و کلمه به کلمه توضیح داده که چه می خواهد و چه نمی خواهد".خب این یعنی از همین الان او برنده است.چرا چون تکلیف اش با همه ی دنیای اش معلوم است لااقل.مثل من نیست که مدام دست و پا بزند توی چاله های  روزانه!...مثل من نیست که هنوز نداند چی خوشحال اش می کند و چی ناراحت اش. ناشبیه به من ، توی سالن که نشسته برای مصاحبه ، دنیا را توی یک مشت اش داشته و آینده اش را توی یک مشت دیگر.کجا شبیه منی است که همه ی "امروز" ها را با نفرت و عصبانیت از دست ِ آقای ی و خانم الف و صد تا شبیه آن ها به شب می رسانم وشب با هزارتا غلت زدن باز خوابم نمی برد و ساعت می شود دو و ...نه خواب مرا برده و نه فراموشی.

 می گوید حساس شده ای باران.بله بله.من حساس شده ام.از اعتراف به اش نمی ترسم.من حساس شده ام.حساس شدن لااقل از خیلی از بی صفتی ها بهتر است. من حساس شده ام  به هر چه بی شعوری و بی احترامی ست.حساس شده ام به هر چه مرد ِ نامرد است.به هر چه که بوی سیاست و فرهنگ می دهد.به هر بحثی که می خواهد برسد به روسری ِ ارمیا و چشم های امیر حسین.بله من حساس شده ام و تمام و کمال مسوولیت اش را می پذیرم.آن قدر حساس که دیروز تمام مدت به ماشین کردن ِ موهایم فکر کردم و امروز صبح اولین کاری که کردم همین بود و موهای سه ساله ام را ماشین کردم و هیچ هم پشیمان نیستم و حالا حس بهتری دارم و اصلا نگران نیستم که فردا به عنوان ِ دختر ِ "کچل" مورد قضاوت و داوری قرار بگیرم.

حالا اما نه می خواهم در مورد ِ حساسیت ام حرف بزنم و نه درباره ی ماشین کردن ِ موهای ام . الان خودم را نشانده ام که بهم بگویم آن دخترک ِ رقیب هم کمتر از تو دل اش این کار را نمی خواهد.اصلا شاید قلب اش بیشتر ازتو برای کار کردن آن جا بتپد.نشاندم خودم را که بهم بگویم از میان ِ آن همه آدم  short listشدن و نمره ی زبان ِ بالا آوردن دلیلی برای انتخاب شدن نیست و شاید بعد از فردا و پس فردا و بعد از نتیجه ی مصاحبه ، مجبور شوی  چند وقت ِ دیگر کار ِ فعلی ات را تحمل کنی تا بالاخره با خودت به نتیجه برسی و فکری کنی. نشانده ام خودم را که بگویم فردا بعد از مصاحبه نقاشی را بی خیال شو و برو کافه ی موزه ی سینما و برای خودت یک چیز خنک سفارش بده تا دل و زبان و مغزت خنک شود و بعد سوت زنان، صدای ضبط را زیاد کن و برگرد خانه و راحت چند ساعت بخواب.انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده توی فردا.فراموش کن که چه قدر مطالعه کردی برای مصاحبه و چه قدر دلت آن کار را می خواست و یادت باشد که هستی  به غیر از "خواستن" خیلی چیزهای دیگر هم می خواهد و تو مرکز ِ دنیا نیستی و...اصلا از  همین امشب بی خیال اش شو .تمام اش کن توی ذهن ِ ویران ات. نسکافه ات را بخور و بخواب!