صلیب !

می گوید:" هر دو شیرجه می روید زیر آب.هر که دیرتر آمد بالا برنده است.یک ...دو...سه!" و می پریم توی آب.به محض این که می رویم کف آب و خودمان را پیدا می کنیم...روبروی هم قرار می گیریم. بی حرکتیم اما هرازگاهی با دست های مان آرام آرام آب را کنار می زنیم.اول اش آسان است و فقط توی چشم  های هم نگاه می کنیم...اما کم کم، خیلی خیلی  سخت می شود.چند متری با سطح آب فاصله داریم. بی هیچ حرکتی تمرکز کرده ایم روی نفس مان.از حالت چشم های اش می فهمم که دارد کم می آورد.توی دلم می گویم...به محض این که شروع کرد به سطح آب رفتن...چند ثانیه تحمل می کنم و بعد من هم می روم.پاهای اش را سریع تکان می دهد.می فهمم که بی طاقت شده.من هم حال بهتری ندارم.سرش را بالا می گیرد و می بینم که آرام آرام می رود سمت ِ سطح.چشم هایم  را از بس باز نگه داشته ام، می سوزند.محکم فشارشان می دهم و تا هشت ثانیه می شمارم وبا سرعت هرچه تمام تر می روم بالا.یک خیز ِ بلند و به محض این که نوک ِ سرم از آب می رود بیرون دهانم را باز می کنم و شش برابر ِ حجم ریه های ام هوا واردشان می کنم.دوباره فرود می آیم توی آب.با دست چشم های ام را می مالم و سرم را برمی گردانم که بگویم برنده شدم و فقط چند ثانیه کم آورده که می بینم..هنوز بیرون نیامده!..یک...دو...سه...و با شدت از زیر ِ آب خیز برمیدارد بیرون و...من بازنده می شوم.

پ.ن.1. فکر کردم که ننویسم و ننویسم و یک باره بیایم بنویسم که تمام شد و درست شد و من کارمند سازمان سه نقطه شدم.اما ننوشتم  و ننوشتم و حالا با هزار این پا و آن پا گردن ام را کج کرده ام و آمدم بنویسم که تمام شد و درست نشد و آن صلیب رفت بالای گور ِ امید و آرزوی این چند وقت ام!

پ.ن.2. می توانست همه چیز این آخر ِ سالی یک طور دیگر پیش برود.می توانستم سرم را گرم ِ کار ِ فعلی ام کنم و این همه تست و امتحان و مصاحبه را نگذرانم و نرسم به دو نفر ِ آخر که  مُهر ِ مردود بخورد توی پیشانی ام.حالا که فکرش را می کنم می بینم کاش سر ِ همان امتحان زبان ِ کذایی رد شده بودم و سه بار مصاحبه نمی شدم و این قدر محکم زمین ام نمی زدند.آن هم آن قدر از بالا!

پ.ن.3.انرژی گرفته بودم از "یک احتمال" فقط !...رودروایسی ندارم با خودم که...دلم می خواست میهمانی بدهم و میهمانی بروم...خودم را زده بودم به بی خیالی اما واقعیت این بود که ذره ذره ام شده بود امید و آرزو.یک چیزهایی زیر پوست ام شروع کرده بود به وول وول خوردن.عجیب شده بودم برای خودم.از فکر ِ "تغییر"...از فکر "عوض شدن ِ همه چیز"...

پ.ن.4. دل ام نمی خواهد بنشینم و گوش کنم که دلار پایین آمده ...حال بدی دارم وقتی می شنوم که شاید خاتمی بشود نامزد اصلاح طلب ها...دلشوره می گیرم از شب عید و جنب و جوش مردم توی بازار تجریش...نمی خواهم "ر" بیاید توی اسکایپ و برایم از "پناهنده گی " بگوید و تشویقم کند...نمی خواهم به این روزهای ِ "بی خبر ِ خوب "ِ قبل از نوروز فکر کنم...دل ام می خواهد از همین حالا مرخصی بگیرم و تا خود ِ سال تحویل مست کنم و بخوابم و بخوابم و مست کنم و  به هیچ چیز فکر نکنم.شاید هوشیار و بیدار شوم ...شاید خوب شوم.

پ.ن.5. نمی دانم چرا زنده گی اصرار دارد که هی به من ثابت کند  که "ببین تو خیلی خوبی...ولی خب..عالی نیستی!"

پ.ن.6. به درک ! ( تعارف که نداریم...به قول استتس دوستم توی فیس بوق ، پشت هر "به درک" و "فدای سرم"...یک خاک بر سرم ِ شدید و تاکیددار نهفته است و بس!)