رهاااش کرده بودم رییس..!

دیروز را مرخصی گرفتم که خودم ، فکرهایم، ریجکت شدنم و روزها و برنامه های نابسامان ام  را جمع و جور کنم.

از خواب که بیدار شدم ،قبل از این که سرم را بگیرم زیر شیر(از ادونتج های کچلی ست، بعله!) ، یک راست رفتم طرف پنجره ی آشپزخانه و بازش کردم چهارطاق .یک تخم مرغ گذاشتم  آب پز شود. سه تا نان هم گذاشتم توی تستر.چند تا پرتقال از توی یخچال برداشتم و به روش ِ سنتی آب شان را گرفتم.کمی خامه هم مانده بود که با مربای تمشک ِ خاله جان قاطی کردم و گذاشتم روی میز.ته مانده ی مربای ِ گردوی ارمنی را هم ریختم توی یک ظرف کوچک و گذاشتم کناربقیه ی چیزها.سریع سر و رویم را شستم ، لبتاب را آوردم گذاشتم کنار ِ خوردنی های خوشمزه و نشستم پشت ِ میز ،پشت به خانه ی  پر از"باران" ... رو به  آسمان ِ پر از "باران". ترنج زیر ِ پای ام می لولید.خم شدم و بغل اش کردم و او هم شکل " میگو" روی پای ام جا خوش کرد.

فنجون و بهروز همزمان توی جی تاک پیغام دادند.به" فنجون" گفتم که خوبم و دارم صبحانه ی هتل عباسی وار می خورم و همه چیز را فراموش کرده ام.با بهروز گپ زدم و کمی فحش دادیم به هر که دست مان می رسید و بعد هم گفتم که خوبم و نگفتم که چه قدر کامنت اش را دوست داشتم که نوشته بود علی مصفا توی فیلمی مدام با یک لحن خوبی می گفته "رهاش کن بره رییس.." .یاد روز امتحان زبان افتادم که یک ساعت قبل اش با بهروز چت می کردم و وقتی قبول شدم به اش گفتم:" تو تاس ِ جفت شیشی ..برای مصاحبه هم بیا که قبل اش حرف بزنیم و قبول شم".خندیدیم. نه او آمد و نه من قبول شدم.

بلند شدم  پتو بیاورم که تلفن ام زنگ خورد. "نرگس".فکر کردم حتما می خواهد دلداری ام دهد و بگوید اگر دوباره  vacancy داشتند خبرم می کند.خواستم جواب اش را ندهم اما با خودم گفتم :" رهاش کن بره رییس..". گفت  که متاسف است و رقابت خیلی تنگ بوده و تصمیم برای اچ آر بسیار سخت.با لبخند و آرام جواب دادم که درک می کنم و شک ندارم که دخترک بهتر از من بوده و آن جا قسمت ِ او بوده حتما.یک دفعه اما  شروع کرد چیزی شبیه داستان تعریف کردن که" رزومه ت روی میز ِ" پی یر" بوده و "آندرس" آمده توی اتاق و اتفاقی رزومه ات را دیده و پرسیده که این دختررا برای کارت انتخاب کردی؟ و "پی یر" گفته نه و "آندرس" گفته پس اگر نه ، من می خواهم اش و بگویید امروز بیاید مصاحبه تا دو ساعت دیگر!".فکر کردم  دارد شوخی می کند.گفتم  نرگس با احساسات من بازی نکن.من دارم خوب می شوم.گفت دو ساعت وقت داری و   قبل از این که بگویم آره یا نه ، خودم را توی اتوبان  دیدم!

دوباره طبقه ی پنجم و سالن کنفرانس و یک ساعت و نیم سوال و جواب .توی چهره اش هیچ عکس العملی نسبت به جواب هایم نبود.فقط هرازگاهی نگاه اش می رفت روی موهای ام و سوراخ های گوش راست ام! همه ی سوال ها را با فرض این جواب دادم  که "باران خودت را دلخوش نکن دوباره...نمی شود...رهای اش کن رییس.!." .و تکرار همین چند تا کلمه توی ذهنم، انگار پر از جرات و جسارت ام می کرد.پر از حس ِ رهایی ام کرده بود.حس کسی که چیزی برای از دست دادن ندارد و به چیزهایی که دارد راضی است.حس کسی که همه چیز دارد و این جا کارکردن را برای مزایا و اسم ِ گنده اش نیست که می خواهد. 

  به ساعت اش نگاه کرد و  تمام .تشکرکرد و گفت :"خبرتان می کنیم".خنده ام گرفت.به نظرم این جمله شبیه ِ جمله ی "یه دوری می زنم..برمی گردم" بود که توی فروشگاه به فروشنده ها می گوییم.یک جور مودبانه "نه" گفتن.بی خیال با او دست دادم و آمدم بیرون.با وجود آن صبحانه ی شاهنشاهی ، گرسنه شده بودم. .دنت ِ طالبی خریدم و برگشتم.ماشین را جلوی خانه ی سفیر بلژیک پارک کرده بودم.همان جایی که نمایش مان را اجرا کردیم.صندلی را خواباندم و همان طور که نگاهم روی باغ ِ خانه ی سفیر بود، دنت می خوردم و خاطره های اجرا را مرور می کردم.برای نمایش ِ بعد از عیدمان باید هفته ای شش ساعت تمرین رقص کنیم!.سالسا و تانگو و والس باید یاد بگیریم.مربی مان زن ِ آقای کامکار است!.غرق شده بودم  توی لذت ِ نمایش جدید و تصور رقصیدنمان توی همین باغ که نرگس زنگ زد. بی این که سلام کنم گفتم :"بگو.وقت ندارم..مشغول رویا پردازی ام!" حیرت زده گفت :"آندرس گفته  این دختر لیاقت ِ پیشرفت دارد..بهت زنگ بزنم و بگم هفته ی بعد بیا برای قرارداد!".دنت ام تمام شده بود اما هنوز داشتم نی اش را میک می زدم!

ب.ن.بهروز؟..نگفتم که تو تاس جفت شیشی؟

پ.ن.1.خودم هم نفهمیدم چی شد؟؟!

پ.ن.2.برف چی می گه؟ اونم این هوا؟ دیشب یه اتفاقی توی هستی افتاده من بی خبرم؟!