اولین "من"

اول ِ صبح فکر کردم تنها چیزی که امشب توی وبلاگم می نویسم این است که yes baby این جا اینترنت فیلترینگ ندارد!...این جا خانوم ها مثل "خانوم" ها لباس می پوشند و از مانتو و روسری های بد ترکیب خبری نیست .فکر می کردم که امشب قط یک جمله می نویسم و توی دلم جیغ می زنم که من یک تراس دارم توی  اتاقم که "جولیا" می گفت می توانم آن جا سیگار بکشم.تا ساعت ِ نه و ده ِ صبح فکر می کردم این ها بهترین چیزهایی ست که می توانم در موردشان حرف بزنم.

اما هر چه بیشتر "الخاندرو" برایم کار را توضیح می داد...هر چه بیشتر کاتالوگ ها و فیلم ها را می دیدم...هر چه بیشتر می دیدم که این سازمان  برای یک "انسان"...برای یک  "قربانی"....برای یک "هویت"  چه کارها که نکرده است و نمی کند..از خودم بیشتر خجالت می کشیدم. هر چه آن ها بیشتر از خودشان  گفتند...من با خودم غریبه تر شدم. احساس می کردم روز ِاولی دارم پوست می اندازم.دارم استخوان می ترکانم .احساس می کردم این منی که روبروی شان ایستاده آن منی نیست   که روبروی آقای "ی" جفتک می انداخت و به حراست دندان نشان می داد!

.ته دل ام حس عجیبی بود ازین که قرار است کار کنم تا "کمک" کنم...نه این که کار کنم تا جیب ِ یک مشت مفت خور پر پول شود!

  ساعت هفت بود که اولین روزم تمام شد و آمدم بیرون.با باران ِ هفت ِ صبح خیلی فرق داشتم.ذهنم داشت می پُکید از همهمه ی حرف ها و عکس ها و داستان هایی که شنیده بودم.  بند بندم داشت زایمان می کرد انگار و من درد می کشیدم از حجم ِ این "من" ِ جدید که بی صبرانه منتظر ِدیدن اش ام.