اینک موج سنگین گذر زمان است که در من می گذرد...

درست همان روزی که قرار بود "ف" را بکاریم توی خاک ، آن یکی عمه خانم بزرگ ام،عمه ملوک ، مادر جودی یعنی، بلیط مکه داشت! چه می گفتیم؟...که ارزوی چندین و چند ساله ات را رها کن و نرو؟..گرچه اگر من یک روزی خواهرکی داشتم و دخترک زیبا و مو بلندش بلایی شبیه ف سرش می آمد، خود ِ‌خدا هم اگر می آمد پایین و کلید آسمان ها را می خواست به من بدهد،  دست اش را پس می زدم و می گفتم "برو بابا...خواهرک بیچاره ام ...دخترک اش...آسمان سیری چند؟!".عمه ملوک اما رفت.

دیشب آن یکی عمه ی ته تغاری ،عمه یاسی ام، زنگ زد و مثل همیشه ی وقت هایی که می خواهد یک چیزی بگوید اما اول به در و تخته می زند( و خیلی هم تابلو این کار را می کند) شروع کرد به تق تق!..گفتم :"عمه جان چیزی شده؟".که با من و من گفت:" شنبه عمه ملوک ولیمه گرفته...تشریف بیارین!".یک سطل آب سرد..نه..یک سطل یخ با تکه یخ هایی اندازه ی هیکل ام ریختند روی سرم انگار!.تجربه ثابت کرده که روی عوضی ام که بالا بیاید بزرگ تر و کوچک تر حالی اش نمی شود.هیستریک خندیدم که:" به به...به سلامتی...حج شون قبووووول.بزن و برقص و شادی؟!...لباس چی بپوشیم حالا عمه؟!".عمه یاسی سکوت شد.دوباره گفتم:" حتما سالن ِ هتل آزادی؟!...یا برج میلاد؟" سکوت اش سنگین تر شد اما نه به سنگینی آن تکه یخ هایی که چند ثانیه قبل ریخته بود روی سرم.گفتم:" مشاعرشون رو از دست دادن؟...دارید شوخی می کنید؟..ولیمه؟....هنوز چهلم ف هم نشده.هنوز عمه پری شب تا صبح ف رو صدا می زنه و ضجه می زنه...بعد عمه ملوک و شوهرش تدارک ولیمه دیدن؟...مهمون بازی؟ حق دارن کودن شده باشند!...وقتی خونه شون چسبیده به خونه ی عمه پری و اون جودیِ بی شعور به نازی این روزها سر هم نمی زنه و سرش گرم نامزد بازی با اون شوهر ِ به قول ف جو علق اشه...معلومه که مادر و پدرش هم باید فکر ولیمه باشند....وقتی یک میلیارد زمین شون فروش می ره و عوض کمک کردن به نازی بی ام دابلیو می ندازن زیر پاشون خب معلومه که می شن یکی از همون تازه به دوران رسیده های بی ام دابلیو سوار  احمق!...اونوخ قراره همه برن ولیمه و عمه پری و نازی بشینن خونه و به عکسای ف نگاه کنن؟!..اون ولیمه است یا کوفت؟...اون غذاست یا زهر مار؟..".خودم می فهمیدم که دارم تند می روم ولی افسارم از دست ام در رفته بود.عمه یاسی یک طور ِ دستپاچه گفت:" عمه جون..قرار نیست شادی و بزم باشه..دور هم جمع می شن..صواب داره!"..داد زدم که "دور ِ‌هم؟؟"هم"؟...کدوم "هم"؟..وقتی عمه  پری نباشه...نازی نباشه...شوهر عمه نباشه...نه از روی شادی..که از روی داغ داشتن..."هم؟" .می فهمین چی می گین؟صواب؟!!..صواب؟...باز ازین اراجیف ردیف کردین؟!". دیدم حرف زدن با عمه یاسی وقت تلف کردن است و یک دقیقه دیگر بگذرد هر چه از دهن ام در بیاید می گویم.خداحافظی کردم و گفتم:" ببخشید عمه جون...اما مغز همه داره مرخص می شه انگار.شما چرا این حرفو می زنید دیگه؟! باید با بابام حرف بزنم .بابام حال شون رو جا میاره.خجالت هم نمی کشن!" 

شماره ی بابا را گرفتم.بی حال بود.شروع کردم به همه ی آن حرف ها را تکرار کردن.گفتم :"بابا به خدا اگه برین اسمتون رو هم نمیارم دیگه...اینا دارن شورش رو در میارن.چه جوری روشون می شه آخه؟...بابا اگه من مرده بودم و خواهرت ولیمه می گرفت چه فکری می کردی؟".بابا هم سکوت بود.اما سکوت اش یک طور عجیب تری بود.تمام مدت حس می کردم که گوش می دهد اما حواس اش جای دیگری است.یک چیزی داشت هی سنگین ترم می کرد که نمی دانستم چیست.از آن سطل یخ هم بدتر بود!.فکر می کردم به خاطر جنس حرف هاست. یک لحظه احساس کردم سکوت بابا بغض دار شده.برادرک گوشی را گرفت و گفت " بابا خوب نیست بعدا زنگ بزن" و قطع کرد. گوشی توی دست ام خشک شده بود که برادرک مسیج داد.." بابا تازه از  چک آپ اومده...گفتن یه توده ی مشکوک همون جای قبلیه..باید بره فردا بیمارستان!.." 

.خانه دور سرم چرخید.دیوار اگر پشت سرم نبود ، پخش زمین شده بودم.همه ی تن ام سرب شد و از سنگینی ریختم روی زمین...سرب از یخ هم سنگین تر است!