تنها صداست که...

بامامان و بابا  اتمام حجت کردم که اگر امشب بروند دیگر برای ام مامان و بابای  قبل نخواهند بود. این چند روز هر بار که با عمه پری حرف زدم بغض اش وقتی از میهمانی  عمه ملوک  حرف می زد چاقو چاقو ی ام می کرد. عمه پری به هیچ کس نگفته که توی دل اش چه می گذرد.به همه لبخند زده و گفته که " امیدوار است همیشه شادی باشد توی خانواده و بروند و خوش باشند"!..عمه از این مرد تر توی دنیای ام ندیده ام.فقط وقتی سه تایی با نازی می نشینیم بغض می کند و معلوم است که انتظارش چیز دیگری بوده اما معرفت اش نمی گذارد که به کسی اعتراض کند و حرف مستقیمی بزند.من بابت تک تک آن هایی که امشب می روند، در برابر عمه پری و تو، "ف"عزیزم...شرمسار و سر افکنده ام .

دیشب نازی را آوردم خانه مان. چراغ ها را که خاموش می کردم یادم افتاد تو و نازی همیشه روی تخت می خوابیدید و من پایین تخت روی زمین و تا هر وقت صبح که بیدار می ماندیم و حرف می زدیم تو هر یک ربع یک بار می گفتی:" باری...خب بیا بالا سه تایی جا می شیم" و من می گفتم که راحت ام و دوباره حرف و حرف و حرف...

می بینی؟  دیگر "جای تو خالی" بودن ها شروع شد..."اگر ف بود این را میگفت" ها شروع شد ..."اون روز یادته که ف.." ها ، "ف همیشه این را می گفت.." ها ، "ف این را دوست داشت " ها...."سنگینی ِ نبودنت" ها...

دیشب هر بار که می خواستیم بگوییم :"یادت به خیر"..این جمله می ماسید توی دهان مان.نمی دانم کی قرار است باور کنیم .

آن شب که رفتیم خانه تان به نازی گفتم که موبایل ات را شارژ کند و روشن نگه دارد.چرای اش را نمی دانم.شاید یک جور چنگ زدن به آخرین رشته ای که داشتیم برای باور نکردن رفتن ات...شاید برای این که ته مانده ی بودن ات را پر و بال بدهیم شاید برگردی...! شاید هم  به این فکر کردم که هرازگاهی مسیج بدهم و بگویم :" نگران نازی نباش ما حواس مان به اش هست " و بدانم که نازی می خواند و دل اش کمی قرص می شود...

دیشب  نزدیکی های دو بود.خاطرات و حرف ها و بغض های مان تمامی نداشت.از جای ام یک دفعه بلند شدم وبه نازی گفتم موبایل ات را وصل کنیم به اسپیکر و موزیک هایی که دوست داشتی را هم بشنویم..عارف ، هایده، هایده، عارف...دوباره دراز کشیدیم و  داشتیم از ماسال رفتن مان حرف می زدیم و این که فکرفکر ِ تو بود و چه قدر خوش گذشت که یک دفعه Track عوض شد وزنگ صدای ات سبز شد توی سکوت اتاق و...  خشک شدیم.دوباره بلند شدم و نشستم.نازی هم.اتاق یک دفعه پر شد از زنگ صدای تو و ضربان قلب ما...یکی از همان داستان های بچه گانه ای که می گفتی داری ترجمه می کنی و می خواهی با صدای خودت بخوانی  و به عنوان "قصه های شب" برای بچه ها...نازی زل زد  به من.فهمیدم که منتظر است من بزنم زیر گریه تا او هم شروع کند.همه ی خانه روی گلوی ام سنگینی می کرد.چانه ام می لرزید اما صدای تو حیف تر از آنی بود که روی اش گریه بیاید.دست ام را گذاشتم روی دهن ام و محکم فشار دادم.نازی اما دل اش ترکید.توان بلند شدن و بغل کردن اش را هم نداشتم.دوست داشتم تا صبح قصه  خواندن ات را گوش دهم...نازی سرش را فرو کرد توی بالش تا هق هق اش  نیاید میان صدای تو...من تکیه دادم به لبه ی تخت و همان طور دست ام محکم روی دهان ام بود که...نکند چیزی ترک بیندازد به چینی نازک صدای ِ...

داستان ِ "فِرم" -  ف 

___________________________

بعدا نوشت: به محض این که تصمیم به شنیدن ات می کنم...توی مدتی که ویندوز شروع می کنه به بالا آمدن و توی فاصله ای که می خواهم وارد مای کامپیوتر شوم و بعد درایو خودم و بعد فولدر ف و بعد صدای تو....قلب ام خودش را آن طوری می کوباند به سینه ام که انگار می خواهد خودکشی کند.دارم معتاد می شوم به این صدای بوده ی وقت ِ نبودن ات!