نرم و آهسته ..

کیسه ی گوجه سبز را که خالی کردم  یک چیزی با صدای غیر ِ گوجه سبز افتاد توی سینک.یک لاک ِ حلزونی ِ پر پیچ و خم.مطمئن نبودم که توی لاک چیزی باشد چون چیزی شبیه  یک لایه اسفنج درش را پوشانده بود اما انداختم اش توی یک ظرف آب و رفتم سراغ کارم و یک ساعت بعد که ترنج خانه را روی سرش گذاشت آمدم و دیدم که مهمان داریم!  

                                              

 

چند دقیقه ای  هم من و هم ترنج به شدت هیجان زده بودیم و به بازی های سه تایی گذشت اما بعد این سوال فلسفی مطرح شد که  now what?

                                                            

بگذاریم برود؟...پس این محبت ناشی از چند دقیقه بازی که خزیده بود توی دلم چه؟..بگذارم بماند توی خانه مان یعنی؟...هم خانه ی ما بشود یعنی؟...چه بخورد چه بکند چه بپوشد؟ تربیت هم می خواهد نکند!

بله .افتادم توی همان مهلکه ای که نباید می افتادم! سرچ کردم آداب معاشرت با حلزون ها را و  دیدم اگر همه چیز خوب پیش برود از پس اش بر می آیم. تصمیم گرفتم و ...ایشان ماندنی شدند!(اعتراف نوشت: آرزو کردم که کاش بچه دار شدن هم همین قدر ساده بود .تصمیم می گرفتی و سرچ می کردی و سیو می کردی و حفظ می کردی و voialaa..بنگ..بچه!)

اسم و جنسیت این میهمان ِ نرم و آهسته فعلا مشخص نیست اما خب...نفس می کشند توی خانه ی ما ،این ور و آن ور می روند...به ترنج آزاری نمی رسانند... پس هستند!

                                           

اگر روزی حلزونی یافتید ، این جا کمک بزرگی می کند.