خواب پیدایم نمی کند

وسط های خندیدن به "هشت تایی ها" خوابم برد! مدت ها بود که این طور پای تلویزیون ملی ننشسته بودم و نخندیده بودم.تلفن برادرک بیدارم کرد که دایی ِ فلانی توی خواب سکته  کرده و اگر می خواهم زنگ بزنم و تسلیت بگویم. با این که وقتی از خواب بیدار می شوم یک ساعت طول می کشد تا لود شوم اما حواس ام حسابی جمع بود.در نهایت سردی و بی احساسی گفتم:"...جوون که نبوده...مجرد که نبوده...ماشین که بهش نزده...یک هفته روی تخت بیمارستان نیفتاده بوده که...موهای بلند و مشکی نداشته که...ناخن هاشو صبح موقع رفتن از خونه لاک قرمز نزده بوده که...مجسمه ش توی فرهنگسرا برنده نشده بوده که...دایی فلانی؟خدا بیامرزدش!..تا اطلاع ثانوی مرگ، شتر یا خریه که در خونه ی همه می خوابه و برام مهم نیست.همین."

هین قدر بی تفاوت و بی احساس شده ام نسبت به مردن. دو روز پیش هم گفتند دختر عموی همکارم فوت کرده که من عین همین حرف ها را توی دل ام ردیف کردم.حتما فلانی کلی خاطره با دایی اش داشته و حالا روز و شب خوبی ندارد اما چیزی که هست این است که برای من فعلا مهم نیست.نمی توانم خودم را جای هیچ کسی بگذارم و به دردش فکر کنم.بس که این مدت جای خودم و نازی و  توی فکر جای خالی ِ ف  بوده ام سِر شده ام. مثل همیشه اگر می بودم خودم را می گذاشتم جای فلانی و دایی ِ او می شد دایی خودم و غم دنیا می آمد توی دل ام و روزی ده بار یادش می افتادم. اما حالای ِ من یک طور دیگر است. همه ی لذت این "روزهایم" خلاصه شده است توی این که "شب  " شود و ترنج را بغل کنم و پنجره را باز کنم و برویم پشت پنجره  و این موجود پشمالوی ابریشمی همان طور که توی بغل ام است پنجه های کوچک اش را بگذارد لبه ی پنجره و چراغ های خانه ی همسایه را تماشا کند و خودم  هم کنت ِ convertible بکشم که تازه گی ها می چسبد به ام خیلی. خوبی اش این است که نیمی تلخ می کشم؛ مثل کابوس های مکرر این شب ها..و بعد دکمه اش را می زنم و خنک می کشم بقیه اش را... مثل انگار ته مانده ی نسیم های بهاری که شب ها هرازگاهی می خورد به صورت ام.این در هم بودن طعم اش خیلی تفکر برانگیز است ...

نمی دانم چرا یک نفر توی سرم از صبح دارد این را می خواند که  "دل ام گرفته برای ات " زبان ساده ی عشق است    .... ...سلیس و ساده بگویم: دل ام گرفته برای ات...

دل ام گرفته