صبح قبل از این که بابا برود دکتر به اش زنگ زدم.صدای اش پر از استرس بود.گفتم:" نگران نباش بابا..چیزی نیست".گفت :" اگرم باشه من دیگه شیمی درمانی و دکتر و هیچی نمی رم.می شینم خونه..گفته باشم ها..من حوصله ندارم دیگه!".ماندم که چه بگویم.زدم به کوچه ی فلان که:" بابا یه حلزون پیدا کردم اندازه کف دست!".مکث کرد و بعد پوزخند زد که:" چاخان نکن اول صبحی".گفتم:" چرا تهمت می زنی..من گفتم کف ِ‌دست ِ چی؟..یا کی؟...شاید اندازه کف ِ‌دست ِ‌کفتر!".خندید.خودم هم.گفتم :" می گن اگه بهشون کلسیم بدیم و خوب مراقبت کنیم ازشون بزرگ می شن..بعد می شن اندازه کف ِ‌دست ِ‌آدم"!..گفت:" دیگه جونور نبود که تو حالا حلزون باز شدی؟".دل ام مثل سیر و سرکه می جوشید اما همان طور که ناهارم را توی ظرف کوچکی می ریختم  شروع کردم به وراجی و اطلاعات ِ‌حلزونی دادن.بابا هیچ نمی گفت.معلوم بود که هم گوش می کند و هم نمی کند.گفتم :" فقط می ماند یک اسم...یک اسم ِ یواش...که حالا به اش فکر می کنم و ظهر دوباره زنگ می زنم!".نمی خواستم بگویم که ظهر زنگ می زنم که ببینم نتیجه چه بوده.آن طرف ِ بدبین ام می گفت حتی اگر احتمال اش یک درصد هم باشد خودت را برای آن یک درصد آماده کن و خوشحال ِ‌آن نود و نه درصد نباش.دوازده که شد زنگ زدم.مامان که گوشی بابا را جواب داد دل ام هری ریخت.بس که ترسو و بزدل شده ام از مامان هیچی نپرسیدم.گوشی را داد به بابا و من طبق معمول سلام کردم و گفتم:"بابا اسم پیدا کردم...می ذارم خانمآقای تندر !".بابا دوباره سکوت کرد.از آن سکوت هایی که من از این طرف دست ام را گرفتم به لبه ی میز که نیفتم.مامان دوباره گوشی را گرفت و گفت:" بابات شوکه ست...اما چی گفتی داره می خنده؟...".روان ام داشت به گاف و الف می رفت.طاقت نیاوردم و آرام پرسیدم:" دکتر چی گفت؟"..مامان گفت:" هیچ...گفت که همه چیز خوبه و اون توده ی مشکوک اصلا مشکوک نیست و بابات هنوز از شنیدن این خبر شوکه ست..اما داره می خنده باز...چی گفتی بهش؟" 

دنیای روی شانه های ام یک دفعه شد یک بادکنک و رفت هوا.گفتم"به بابا بگو فامیلیش رو هم می ذارم خوش قدم!...خانمآقای تندر خوش قدم..خودش می دونه" و این طرف جفت پا پریدم هوا.