من رسما ازین بازی "بدهیم ندهیم" خسته شده ام آقا.خسته کلمه ی خوبی نیست...به این جای ام رسیده راست اش.
بس که به هر کس می گویم"سلام" ، جواب می دهد:" سلام تو رای می دی؟"..و این سوال را آن چنان مشکوک و مستاصل می پرسد که توی چشم های خودش هم می بینی که مردد است بنده ی خدا.
خط خطی ام از بس که توی ترافیک تجریش پسرکان خوش بر و روی شهرم (نیمی شان شاید همان هایی که چهار سال پیش هرروز توی خیابان بودند)،با دستبندهای بنفش توی چشم ام نگاه می کنند و اشاره می کنند به پوستر توی دست شان که یعنی "بچسبانم به ماشین؟" و من هر بار سعی می کنم که مثل سگ نگاه نکنم و نگویم" نه".که لبخند بزنم و بگویم "نه"!.کلافه ام از این که هرثانیه توی محل کارم بشنوم که voyons ce qui se passe apres l`election
سیم پیچی های مغزم دارد جرقه جرقه می زند از این بلاتکلیفی ِ جمعی...از این تصمیم به خودکشی های دسته جمعی...ازین فرارهای یک عده ای...ازین ندهم بدهم ها...بدهیم یا ندهیم ها؟...اگر بدهیم فلان نیست و بهمان است و اگر ندهیم فلان است و بهمان نیست! همه چیز یک جور بدی استرس زاست برای ام.دل ام می خواست گزینه ی دیگری به جز رای دادن یا ندادن هم بود تا آن را انتخاب می کردم و راحت می شدم.دروغ می گویم اگر بگویم با این همه حرف و حدیث وسوسه نشده ام!فرق این بار با همه ی وقت ها این است که تا به حال یا شانه بالا می انداختم و می گفتم "نه" یا در آن یک مورد، بی هیچ تردیدی روانه شدم و گفتم "سبز"! اما حالا یکی از شانه های ام همراهی نمی کند چرا نمی دانم. سعی می کنم دور شوم از بحث های این روزها ، اما تا لحظه ی آخری که دارم دور می شوم گوش های ام اندازه ی هیکل ام شده که آخرین قطره ی بحث را هم بشنوم! به هیچ نتیجه ای نمی رسم توی خودم و این وضع بدی ست.فضای نا بسامان و نابهنگام و مشکوک و "سردرنیارمی" ست وقتی آن نداده ها می خواهند بدهند و آن ها که تا به حال هر بار داده اند، تصمیم به ندادن گرفته اند.
رسما درگیرم این روزها.متاسفانه یا خوشبختانه هنوز توی این کشور زنده گی می کنم و با این که هیچ چیزش برای ام مهم نیست ، دل ام برای همه چیزش همزمان می زند و دلم واقعا انتخابات می خواهد نه اِند ِ خواب هات!..نه اِند ِخواب هام..!
متاسفانه فقط برای اینها درصد مشارکت مردم مهمه. هر بار با یه ترفندی...
می دونم چی می گی...
اون که مارو بازی میده، اونه که مهره رو چیده،
اون که نه شاهه نه سرباز،نه سیاهه نه سفیده (این روزها فقط دارم به دستی از غیب فکر می کنم)
اینجا جا داره ازت سوال کنم رای میدی؟؟؟
و بیشتر جا داره تا چند وقت اینورا آفتابی نشم
روزهای قبلتر میدونستم میخوام چکار کنم اما الان از بس همه مدل فکری خواسته توجیهم کنه پاک گیج شدم، دوست داشتم اینجا نبودم و از یک جایی اون بالاها به اوضاع درهم برهم دوروبرم نگاه میکردم اون موقغ شاید تصمیم گرفتن برام راحتتر بود
قضیه این جاست که اونایی هم که اون بالاها هستن و از دور نگاه می کنن همین قدر مردد ان!
منم جز تحریمی ها بودم ولی الان فکر میکنم باید رای داد!
رای داد که فقط هزینه ی تقلب رو برای نظام زیاد کرد
واگرنه قطعا تقلب خواهد شد!
رای میدیم نه برای اینکه شمرده بشه بلکه برای اینکه فقط دیده بشه!
۴روز دیگه روحانی هم میبرن حصر حداقل وجدانمون اسوده ست که ما تلاشمون رو کردیم
تحریم در شرایطی خوبه که معنی دار باشه نه اینکه فقط نشانه ی ناامیدی باشه
سارا جان چه هزینه ای دقیقا؟!..فوق اش هزینه ی وارد کردن ِ چند تا اشک بیار!..دیده بشیم؟؟!..از هشتاد و هشت یعنی بیشتر دیده شیم؟!:(
حالا چرا تو محل کارت همه منتظرن ببینن بعد از انتخابات چی میشه؟بعله بعله ما هم کمکی فرانسه بلدیم!!!اینقدر این چند روزه درگیر خودم بودم که بدم یا ندم و اینقدر به جای انجام دادن کارام از این سایت رفتم اون سایت که دیوانه شدم!!!امیدوارم فقط این جو وحشتناک تموم بشه...
چون که یه سری چیزا این جا بستگی مستقیم به بعد از این اتفاق داره!!...من می ترسم جو زده شم مینا!..جو زده گی از رای دادن و ندادن بدتره!
man nezam ro ghabool nadaram pas ray nemidam /vassalam:h
صلوات ِ محمدی:))))
البته که فکر می کنم رای دادن ربطی به نظام نداره..ولی خب..به صورت زیر پوستی حرف ات کمی درسته
راست میگی باران.باور کن من برای ازدواجم اینقدر گیج و متفکر نبودم که برای انتخابات امسال.
کاش گزینه بهتری از این دو تا وجود داشت کاش
آیلین یه گزینه ی دیگه هم هست.."جو زده گی"!...فک کنم اینم خطرناکه
آخ گفتی "دل ام می خواست گزینه ی دیگری به جز رای دادن یا ندادن هم بود تا آن را انتخاب می کردم )
اره زهرا.مثلا روی برگه ی رای بنویسیم گوگوش!:))
ما مردمی هستیم که زود و خوب بازی میخوریم...راستش من دیگه قاطیه هیچ بازی ای نمیشم حرفمو زدم کتکشم خوردم اما اینا بازیشون گرفت اونقدر کشش دادن تا امروز خون ندا و سهراب و بقیه کمرنگ بشه و بتونن یه بازی دیگه رو شروع کنن
حیف جوونا جیف میرحسین حیف این یه وجب جا که بهش میگیم وطن
پ.ن:خوندن ارشیوت یه هفته ای طول کشید اما حالا بهتر میفهممت باران دوستت دارم زیاد
حیف از روزای ما که داره توی بطن ِ گاف و ه ترین دوران این مملکت دود می شه و می ره
من و خوندی و حالا با این که فردا شش صبح باید بیدار شم...اما هی دارم آرشیوت رو برمی گردم عقب و عقب و لعنت می فرستم به تو و اون ونگوگ ات و...اون سیگارای نعنایی و اون کافه رفتن های تنهاییت!
This forsaken land
به من نگاه نکنید که رای نمیدم من خروسم و قدم به صندوق نمیرسه و مغرم ماشاالله بزنم به تخته قد فندوق نباشه قد نخود هست . رای دادن مال اوناست که قدشون به صندوق میرسه؛ منظورم صندوق ذخیره ارزی نیست . خلاصه اینکه یا باید قدت برسه یا مغزت نرسه.
خودم هم نفهمیدم چی گفتم؛ لطفا شما هم متوجه نشین، خدا بخیر کنه
دیگه وقتی میگن: رئیس جمهور منتخب و محبوب احساس بهتری دارم ...
گلهایی بنفش بر ساقه های سبز
این تنها حسیه که من دارم.اصلا از اومدن کسی خوشحال نیستم..ولی از رفتن کسی چرا!
باران عزیز ما را از احوالات ترنج و حلزون بی خبر نگزار . یه عکسی یه شرح حالی ....
:) کاش خودشون برن و یه وبلاگ بزنن و مسوولیت نوشتن ازشون از دوش من برداشته شه و فقط از خودم بنویسم:)))