چرت نویس

تعداد یادداشت های چرکنویس ام!(فکر می کردم  همیشه این کلمه چک نویس است) دارند از تعداد یادداشت های پاکنویس ام بیشتر می شوند.هرروز ِ این روزها صبح که رسیده ام توی اتاق ام اولین کاری که کرده ام این بوده که  صفحه ی وبلاگم را باز کرده ام و یک سری کلمه نوشته ام و بعد توی ربط دادن شان و جمله کردن شان مانده ام . سردرگمی های ام توی نوشتن هم حتا خودشان را پیدا نمی کنند بیچاره گانکم.

 همه چیز زنده گی ام شده اند مثل شیر آبی که باز است و من مثل بچه گی های ام هی دست می اندازم که بگیرم اش و هر بار محکم تر مشت ام را فشار می دهم آب زود تر از لای انگشت های ام فرار می کند.یک اتفاقی دارد می افتد انگار که از دست ام خارج است و نمی توانم جلوی اش  را بگیرم.یک وقت هایی هست توی زنده گی؟..خب؟..نه اسم که ندارد ولی همه می دانند که چیست و خاصیت و کیفیت اش چیست.یک مدل روزهایی بی اسم و رسم اند توی تقویم، تعطیل رسمی هم نیستند اما خیلی خیلی فلان هستند و در حق شان ظلم می شود که جایی ثبت نمی شوند چون هر چه  آبرو دارند می گذارند که تو را به ف و الف و کاف بدهند.

الان راست اش از همان مدل تقویم است روزهای ام . که حتی یک نیمچه آجر هم روی زمین ام بند نمی شود.

از همان وقت هایی که زنده گی دو نفره ام روی هواست و کارم را هرروز گند می زنم و دوستان ام همه دلخورند و مادرم غر می زند و دلتنگ و نگران برادرک و کارش هستم و ترنچ توی دامپزشکی فرار می کند و همه ی دور و بری هایم کمر بند محکم کرده اند که بزنند توی دهن ام و هوا گرم است و جوش می زند صورت ام و خانه را گند گرفته و کوه لباس های اتو نشده دارد می رسد قد ِ کتابخانه و حتی دی وی دی پلیر هم از کار می افتد و ماهواره ، ام بی سی ها را نمی گیرد و تصمیم های ام برای نازی امروز و فردا می شود و هیچ اتفاقی خنده دار نیست و نه آرایش می کنم و نه  هیچی به هیچی.

نه مبارزه می کنم و نه تدبیری در کار است و نه می خواهم و نه می توانم و خلاصه بدجوری ام ریمیا.مانده ام که بزنند و بخورم و واقعیت ام این است بی رودروایسی.

نیاز به کمک دارم و نمی دانم چه جور کمکی دقیقا راست اش...

بد طوری ام ریمیا.زشت ام و همه زشت اند این روزها و ترنجکم از ترس آن روز هنوز افسرده است و کز می کند کنارم و گربه ها این قدر حافظه مگر دارند که به اتفاقی فکر کنند ؟..قلب ام می چسبد به گلوی ام هر لحظه های این روزهای آن طور تقویمی ،به قول دوستی.