و به کوتاهی آن لحظه شادی...

آن وقتی که روی صندلی کافه نشسته ای و یک هم جنس و هم جورت روبروی تو نشسته و سه شنبه های دنج  و خنک ِکافه موسیقی گره می خورد و پیچ به پیچ می پیچد به حرف ها و نگاه ها و موخیتو و بستنی و دود ِ سیگار ، فکر می کنی که دنیا همین یک کافه و همین دو تا صندلی ست و شما همین دو نفر روی زمینید و نه قبل اش یادت می آید و نه به بعدش فکر می کنی و نه حتی به پیاده شدن از ماشین ِ فنجون و نه به پیاده شدن از دنیا...

   بعد خب اما ، چون عمق ِ هیچ خوشی ای بیشتر از یک ساعت نیست و این یک قانون است ، می آیی خانه و خوب و آرامی و راس ساعت که دینگ دینگ اش در می آید هر چه الکل ِ‌نبوده توی موخیتوی خون ات مانده می پرد و شب ات به گاف و ه ترین وجه ممکن صبح می شود و صبح ات برای این که از شب ات عقب نماند گاف و ه ترین ِ خودش را طلوع می کند و می کشانی خودت را تا آفیس...و تنها تنها...و تنها چیزی که مانده ، چند تا عکس از همان خوشی ِ یک ساعت وار  و ریپورت های نیمه کاره و چشم های ورمیده و همین هاست.اصلا هم همین که نشسته ام و می نویسم از سر ِ چهارشنبه های هفته های کذایی هم زیاد است حالا که این طور شد!

این حال را کسی نمی خرد؟!