می موی ِ ما

این عکس را وایبر کرد که "باران این جا بودم امروز" 

من غرقِ آن آسمان آبی ِ بی ته و غرق آن ساختمان ِ رنگ و رو رفته و آن پرنده های حتما هزار رنگ ِ توی آن شدم.غرقانه ام فکر کنم زیاد طول کشید که گفت:" نمی پرسی چی خریدم؟".پرسیدم" چی خریدی؟" .با یک شکلک ِ زبان اش زده بیرون ،زد که "این!" 

 

ماندم حیران.که بگویم :" نازی، پرنده ها گناه دارن..چرا خریدیش؟".بعد ماندم میان ِ خودم که " گربه ها گناه ندارن؟..حلزون ها چی؟ فایترها هم که آدم نیستن حتما!".شماره اش را گرفتم.گفتم که زیباست و قرمزی ِ نوک-لبی اش را دوست دارم.اسم اش؟ "می مو"!..آه از نهادم بلند شد.صدای ف توی آن قصه اش پیچید توی گوشم که "می مو می مو می مو".قبل از این که حرفی بزنم گفت:" تنهایی خونه اذیت ام می کنه باران...فکر کردم یه کم فضای خونه رو عوض کنم".یکی با چنگک افتاد به جان ِ دل ام.بغض ام لب ِ لب ام بود .توی سرم می چرخید که عزیزکم..نازی اکم... که این همه التماس فامیل کردم توی این مدت فقط ده میلیون جمع شد و هنوز تا پول رهن ِ یک خانه ی چهل متری ده تای دیگر کم داریم... اما نگران اش نباش و قرار است وامی جور کنیم برای خانه و پشتوانه ات و بابا قرار است پادرمیانی کند و به همین زودی ها به ات می گویم که دیگر آن کارخانه ی زمخت و بدترکیب را بی خیال شو و حقوق سه چهار ماه ات را می دهیم و مرتب و منظم برو چند تا آرایشگاه سر بزن و شروع کن به کار حتی اگر بگویند که باید مجانی کار کنی و خیال ِ‌همیشه ناراحت ات راحت باشد.. 

گفتم:" چه اسم خوبی، اگر ف بود حتما عاشق اش می شد و به اش می گفت "کوچکولو".قول دادم که از توی اینترنت برای اش مطلب پیدا کنم که چه کند و چه نکند برای "می مو". 

این دو هفته همه ی حرف های مان ختم شد به  "می مو". 

که می مو میوه دوست دارد ، می مو ترسوست.می مو توی خانه راه می رود و کمی بال می زند و دوباره برمی گردد توی قفس اش...می مو کسل شده...می مو دارد عادت می کند به من و...تا امروز صبح که ساعت هنوز چهار نشده بود و  نازی زنگ زد که" باران ، می مو مُرد"  

سردم بود و می فهمیدم که مغزم دارد یخ می زند.گوشی توی دست ام خشک شده بود و چشم از ترنج ِ خوابالود که پایین تخت زل زده بود به من بر نمی داشتم.خواستم خودم را بگذارم جای نازی وفکر کنم که صبح از خواب بیدار شده ام و دیده ام که حیوان خانگی ام مُرده. واقعیت دارد ولی هیچ هیچ هیچ دل ام نخواست که یک ثانیه هم به نبودن تُرنج فکر کنم. نازی گریه نمی کرد و همین نگرانم کرده بود. از دهان ام پرید که "خاک اش کن عزیزم...فدای سرت!"...خاک اش کن ..خاک!...فکر کن که ف مُرده و خاک اش کردند!...باور می کنی باران؟...طوری که ترنج نترسد آرام از اتاق رفتم بیرون.تکیه دادم به دیوار راهرو و خودم را سر دادم روی زمین.تازه داشتم بیدار می شدم.دل ام برای آن قرمز و سبز سوخت.بغض نکردم اما اصلا.همان بغض نازی برای آوار شدن ام کافی بود..نیازی به بغض و اشک برای ریختن نداشتم.گفتم" نازی اکم فدای سرت عزیزم..زیبا بود اما به خوشگلی ِ ف بود؟...جون داشت اما هنرمند بود؟...بدن اش گرم بود اما بغل می کرد ما رو سفت؟...فدای سرت...".ترنج سلانه سلانه خودش را رساند به من و شروع کرد به غلت زدن روی زمین.یک لحظه فکر کردم که کاش ترنج نبود و به جای اش ف داشتیم. 

گفتم:" کاش می موها و ترنج ها می مُردن و ف می موند...غصه نداره که خوشگلکم..پرنده بود...نوح که نبود.بذار خونه ت عوض شه...اصلا بچه ی ترنج و تورج رو می دم بهت...خوبه؟"..نمی فهمیدم چه می گوید.هی زمزمه که گناه داشت ..من شاید مراقب اش نبودم..من شاید حواسم نبود..و من هییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییچ نداشتم که بگویم ریمیا.هیییییییییییییییییییییییییییییییییییییچ.یک هیییییییییییییییییییییییییییییییییییییچ ِ بزرگ...