وقتی فقط از یک نفر، نه یک نفر ِ غریبه...که شاید آشناترین و نزدیک ترین ات، انتظار داری که درک ات کند و به ات احترام بگذارد و جواب ات را با داد و فریاد می گیری و دوباره همان قصه ی غصه دار ِ همیشگی ِ تو و خانواده ات شروع می شود و همان زخم همیشگی ات سر باز می کند و دردش تا مغز استخون ات می پیچد، دل ات می خواهد پای ات را بگذاری روی گاز و عقربک برود روی صد و بیست و با همه ی هیکل ات فرو بروی توی کامیونی که از روبرو می آید. تقصیری نداری. تو چه می دانی که چی توی مسیج های من و مامان می گذرد. تو چه می فهمی که توی نگاه بابا به من چی می سوزد و دل من چه طور برای همه ی داشته و نداشته ام می سوزد. تو چه خبر داری از این که چه در خانه ی پدری من می گذرد که هربار که برمی گردم تا میدان ِ اول شهرک بغض امان ِگلوی ام را می بُرد. تو نه می دانی و نه هیچ وقت خواهی دانست که بین من و خانواده ام چه می گذرد. تو فقط بنشین و بگو که درست چیست و غلط چیست. فکر کن من و خانواده ی چهارنفره ام هم یک کیس ِ جامعه شناسی هستیم و نقدمان کن. نقد کن و فریاد بزن و بگو که چی درست است بی این که فکر کنی آن که دلم برای حرص خوردن اش می سوزد بهش می گویم "بابا" و آنی که مسیج های اش آتش ام می زند بهش می گویم "مامان" و آنی که دل ِ آخ گفتن اش را ندارم بهش می گویم"برادرک"....تو فریادت را بزن دورادور سر ِآن ها و نفهم که من برای داشتن یک ثانیه آرامش توی آن خانه چه لگد ها که نکرده ام خودم را.حق ام را. همه ی آن سال های دور را. بشو کاسه ی داغ تر از آش.حق داری. اصلا عزیزم تو فریادت را بزن برای همه ی آن چیزهایی که نمی دانی و  هیچ ربطی به تو ندارد  و ...دردش با من!