دل و دماغ نوشتن از رییس جدیدم را نداشتم. فکر می کردم وقتی بیاید چه داستان ها برای نوشتن دارم. ریتا. همانی که دو سال پیش ملکه زیبایی آفریقا شده. همانی که عکس های فشنی اش هوش از سر پسران دلیگیشن برده. همانی که هم پزشک است و هم زیبا! همانی که روز اولی که آمد تنها چیزی که در مورد خودش گفت این بود که "من یک کاری را زیاد انجام می دهم. تقریبا هرروز و امیدوارم اذیت نشوی!". انتظار داشتم بگوید زیاد موزیک گوش می دهم، یا زیاد با تلفن حرف می زنم...یا زیاد لباس عوض می کنم...یا زیاد توی ایینه به خودم نگاه می کنم.یا هر چیز دیگری. اما ایشان برگشتند و گفتند"دعا.من زیاد دعا می کنم!"و من واقعا همین یکی را کم داشتم. که یک نفر از صبح توی اتاق ام درمورد نیروهای اهریمنی و ملائکه و بهشت و جهنم و خداوندگار عظیم preach کند! مهم نیست که سوپر مدل است و پزشک. مهم این است که از سرزمینی می آید که هیچ ندارند جز خدا!  

 الان آن طرف اتاق ام نشسته و عکس و نتیجه ی آزمایش بابا روی میزش است و دارد برای ام توضیح می دهد که لکه ی سیاه چی می تواند باشد و چی نمی تواند باشد. هی بلند می شود و روی وایت برد چیزی می کشد و سعی می کند خر فهم ام کند. تک تک کلمه های جواب آزمایش را دارد توضیح می دهد و با سابقه ی بیماری های بابا سعی می کند واقع بینانه ترین پیش بینی را بکند. من اما دل ام می خواهد که بس کند!..برای اولین بار توی این یک ماهی که آمده دوست دارم فقط دعا بخواند. دوست دارم از آن حرف هایی بزند که خدا healer است و فلان. انگار رسیده ام به ته ِ‌خودم و هیچ منطقی آرامم نمی کند. انگار رسیده ام به ته ِ‌انرژی ام و فقط می خواهم یکی برایم روضه بخواند. 

نگران ام و از استرس کارهای ام پیش نمی رود و هیچ ام.