خوب ها... بد ها ...سخت ترین ها

خوب ها

بیست دقیقه ی تمام با نازی اکم حرف زدم و گریه کردیم. دل ام خوش شد که دل اش به بودن ام خوش است.

درست وقتی که دل ام داشت آتش می گرفت و زانوهای ام داشت سست می شد، بغل شدم.   نیفتادم. نمردم.    

بدها

بویی که توی سالن های ساختمان پزشکی قانونی کهریزک می آمد امروز و بعد هم ناهار منت گذاشتند سرمان و جوجه کباب گذاشتند جلوی مان!

سخت ترین ها

این که بابا امروز به عمه اک، مادر ِ ف، گفته بود که ببردش بالای کوه ِ کنار خانه و بعد به زحمت یک جا نشسته و شهر را تماشا کرده. همان کوهی که خودش هر هفته تک و تنها با لوازم کوهنوردی ِ نه چندان حرفه ای اش می رفت بالا. این نصف عمرم را کم کرد وقتی شنیدم.

این که امشب نتوانست با پای خودش برود آزمایشگاه و برای اش ویلچر آوردند.

این که فقط شربت آب و عسل از گلوی اش پایین می رود و هیچ چیز دیگری نمی خورد و این همه چیز را برای ام زهر مار کرده.

نوزاد تازه به دنیا آمده ی تازه مرده ی روی میز سالن تشریح که امروزدیدم!..انگار خواب بود انگار. یکی از زیبا ترین تازه به دنیا آمده هایی که دیده بودم. چرا ترسیدم و نازش نکردم زیبای مرده را؟ احمقم. هنوز می ترسم.

پ.ن.1.دوستان جان ام، ببخشید این روزهای تلخ  ام را. همین. ننویسم جان می دهم.