مرگ تدریجی

این آن چیزی ست که بابا دارد تجربه می کند اما انگار این ما هستیم که داریم لحظه به لحظه می میریم. مایع زرد رنگ لعنتی طاعون وار دارد توی بدن بابا پخش می شود. تا آخر دنیا از زرد متنفر خواهم بود می دانم. می دانم. سیستم هوشیاری اش آن قدر کم رنگ شده که هربار که چشم درچشم میشویم سلام می کند و میپرسد که آقای نویسنده کجاست. یا به تلویزیون توی اتاق اشاره می کند که این کیست! یا دست ام را می گیرد و مثل بطری آب معدنی سر می کشد! . کاش بمیرم همین حالا.مطمئن نیستم که بداند چه میگوید اما یک جمله را بدجوری مصرانه تکرار می کند. " بریم خونه!". آتش ام میزند هربار. پزشک اش گفت تا هر وقت که بخواهید می توانید توی بیمارستان بمانید، اما این جا از دست های ما کاری بر نمی آید و... متاسفم.

هه. این را همیشه توی فیلم ها دیده بودم. این "متاسفم" را. به مامان گفتم "نه نه نه و نه، هزار بار نه" . آن خانه باید همیشه تا آخر دنیا پر باشد از خاطره های بابای سرحال ، نه بابای زرد، نه بابای بی حواس، نه بابای بی جان. هنوز هم همین را میگویم. ولی "بریم خونه" های بابا تمامی ندارد. انگار این جمله را هنوز هوشیارانه می گوید. قبول اش یعنی بابا را ببریم خانه و منتظر بمانیم تا...؟ یک طرف این انتظار گه است که نمی خواهم بیاید توی وجودمان و وجودخانه مان و یک طرف "بریم خونه" های بابا. تصمیم برای من و مادرک و برادرک کشنده است .اما آقای نویسنده می گوید " آخرین خواسته ی بابا" را زیر خاک خودخواهی ها و ترس های تان نکنید. باشه. قبول بابا. می بریم ات خانه. به درک که آن خانه تا ابد میشود خانه ی خاطره ی رفتن ات. بگذار تو راحت باشی و آرام. بگذار تو توی خانه ی خودت آرام بگیری. باشه بابا جان. مهم نیست که حواس ات هست یا نه، مهم نیست که چند روز یا چند ساعت، مهم این است که آن خانه بدون تو اصلا "خانه" بشو نیست دیگر. 

می بریم ات. همین امروز. چشم بابا. قبول بابا...

مرگ تدریجی

تو داری تجربه اش می کنی و این ماییم که داریم می میریم...