بابا من خیلی شبیه تو ام. همه می گن. قوی و خود دارم. گریه می کنم، اما نه اون طوری که کسی دل اش برام بسوزه. فقط دلم برات تنگ شده بابا. دیشب ازون شبایی بود که همه جای خونه بودی. بوت همه جا میومد. بوی موهای یک دست سفید و برفیت وقتی می بوسیدمشون و چند ثانیه مکث می کردم و نفس می کشیدمشون. بوی دست هات. اون اتاقی که تو توش هفته ی آخر خوابیدی و اون دو تا نفس عمیق رو کشیدی، هر بار که واردش می شم، با همه ی هیکل اش آوار می شه روی سینه م. روزی ده بار اگر واردش شم...ده بار می مونم زیر آوارش. نه نمی میرم بابا. اما هربارش زخم می شم. هر بار ِ خداش قلب ام تیر می کشه. دیشب توی خونه بودی بابا. همه جاش بودی. بدجوری بودی. نمی ذاشتی به چیزی جز تو فکر کنم. سر ِ شام که برادرک رو صدا زدم، نزدیک بود تو رو هم صدا کنم. حتی دهنم رو باز هم کردم...اما همون طوری خشک شدم و بعد به جای صدا کردن ات، بغض شدم. مامان دیشب می گفت پریروز که نرفتم اون جا، خونه چیزی کم داشته و من گفتم:" من باشم یا نباشم این خونه همیشه چیزی کم خواهد داشت".اونی که کمه من نیستم. تویی بابا. خونه کم آورده تو رو. تراس و گلدون ها تو رو کم آوردن بابا. حوله ی وضوت که هنوز کنار حوله ی معمولی ت آویزونه...لباس هات..اون بلوز سرمه ایه که برات خریده بودم...کیف ات...عینک ات...موبایل ات...جعبه ی پر از میلیون تا آچار و انبردست ات...همه همه همه. کم ات آوردن بابا. کم آوردیم ات بابا. به همین زودی. هنوز چیزی نشده. هنوز نرفته. کم دارم ات بابا. جوری که هیچ وقت هیچی رو این طوری کم نداشتم. تو به قول خودت همیشه یه کاریش می کردی. هر چی می گفتم...هر چی می خواستم. نه نمی گفتی. همیشه حرفت این بود."باشه...یه کاریش می کنم". نرگس که برنگشت...ف که برنگشت...تو نمی شه برگردی؟...بابا نمی شه؟...بابا نمی شه این بار و واسه آخرین بار...یه کاریش بکنی؟...دلم خیلی خیلی خیلی خیلی تنگ شده. جات خیلی خیلی...خیلی به توان ِ‌بی نهایت خالیه و من هنوز نمی دونم که چی کار باید بکنم با این همه خیلی و با این همه خالی.