شروع فصل بی رحم تنهایی...

http://www.bia2.com/music/29814

پارسال توی دقیقا همین جور سیزدهی، از پیش تو و بقیه برگشتم خانه و این را نوشتم. نوشتم که خدایا مرسی که به من و خانواده ام رحم کردی و سه نفره مان نکردی! نوشتم فکرش را نمی کردیم اما بابایم را خوب کردی و دیگر روی تخت بیمارستان نیست. نوشتم از سرطان اش دیگر خبری نیست...نوشتم درست است که بابا، بابای سابق نیست اما هست!...غذا کم می خورد بابااکم چون معده ای ندارد، اما هست و کنار ما سر سفره می نشیند و حرف می زند و گپ می زند و هست و هست و هست. نوشتم آتش هنوز با باباست و همیشه با باباست و این تنها تنها تنها دلخوشی من است و ...بود. بود آن روز. 

چند هفته ی بعدش هم اینجا برای شاه بلوط نوشتم، که گریه کن فرزانه جان...گریه کن برای پدرت و خاطره های اش را بگو...داد بزن تا آن جا که توان داری...و به مادرت دلداری بده. نوشتم که ما خوشحالیم که بابای ات دیگر درد نمی کشد...

هه. یک سال. فقط یک سال ادامه داشت دلخوشی من و حالا این خودمم که باید با همه ی توان ام داد بزنم و گریه کنم و دلداری ِ مادرم باشم. این بیشتر شبیه یک قصه ی کثیف و نامردی ست تا تکرار این که "دنیا همین است" و "همه رفتنی" هستیم و از این جور حرف هایی که ته اش این است که اگر این را نگوییم چه بگوییم. تو مثل بابای شاه بلوط راحت شدی بابا. از درد...از کلافه گی...از سرنگ...از سرم...از همه ی دردهای دنیا راحت شدی بابا. که من دیگر تحمل یک شب بیشتر درد کشیدن ات را هم نداشتم. ولی ما...ماندیم بابا. جا ماندیم با یک خروار خاطره و هزارتا عکس از تو و لبخندها و آتش های ات که دیگر گرممان نخواهد کرد. جا ماندیم بابا...بدجوری...

این را توی آخرین سفری که رفتیم انداختم. با صد تا عکس دیگر از تو. حالا که نگاه می کنم می بینم از لحظه به لحظه ات عکس دارم توی آن سفر. یک ناخودآگاهی انگار که می گفت ثبت کن ثانیه به ثانیه های بابایی را که سال دیگر نخواهد بود و دیگر سفری با تو نخواهد بود و دیگر ...نخواهد بود.

نیم خندهای ات را دوست داشتم بابا...دوستت دارم بابا...همیشه. بوسیدن ات از روی مانیتور شده کار روز و شب ام. چه تنهام بابا. چه تنهام. هفت سینی که برای ات چیده بودم را امروز جمع کردم. خودم چیده بودم و خودم هم جمع اش کردم. 

زنده گی جدیدت...سفرت...بی دردی ات...سال نوی ات مبارک بابا و سال های بی توی ِ ما تا همیشه، تا آخر دنیا،  نامبارک ...