برای لبخند ِ‌ اولین روز

 برادرک زنگ زد و گفت سی چهل نفر، گوش تا گوش توی خانه نشسته اند. گفتم داشتم می آمدم آن جا اما حوصله ندارم و امروز شنبه است و هیچ کس توی آفیس نیست و می روم آن جا تا ایمیل های کاری ام را چک کنم و تا مهمان ها هم بروند. در ِساختمان را کلید انداختم و  باز کردم.  در ِطبقه مان را هم. اما جلوی در اتاق ام که رسیدم فهمیدم کلیدش را جا گذاشته ام. احمق من!... نه خیر من با جا سوییچی میانه ای ندارم. کلید های ام جدا جدا و مستقل زنده گی می کنند توی کیف و جیب و هر جایی که دل شان بخواهد!  

من ِ پشت ِ در اتاقِ خودم مانده و صدای ِ سکوتِ ساختمان ِ‌خالی و فلیپ چارتِ توی راهرو که فقط یک برگ اش خالی و سفید مانده بود و جعبه ی تنهای مداد رنگی ِ پسرک ِ Eve روی میز ِ میتینگ و لعنت پشت لعنت به خودم که حالا یعنی کلید اتاق ام تک و تنها کجاست و چه می کند. 

چهل دقیقه ی بعدش، مهمان ها رفته بودند و من توی راه ِ‌خانه ی مامان بودم و تنها برگ ِ فلیپ چارت دیگر خالی و سفید نبود و مداد رنگی ها از تنهایی در آمده بودند و تابلوی اعلانات ِ‌جلوی در هم.