even wars have limits

اردن نامه/ یک

این اولین بار و شاید آخرین بار توی زنده گی ام باشد که بنشینم توی کلاسی با بیست نفر از بیست جای کره ی زمین.

امروز قرعه کشی شد برای گروه ها. شدیم ایران، آمریکا، انگلیس، روسیه، اسراییل!. همه خندیدند.گفتم از عمد این کار را کردید و دوباره همه خندیدند. خودم هم.

 عجیب ترین اکتیویتی ِ امروز نقشه ی نظامی ای بود که به هر گروه دادند و باید برای اش عملیات اتک طراحی می کردیم.. استراتژی پیاده می کردیم. با مشخص کردن نوع سلاح ها حتی!(یادم باشد درباره شان بعدا بنویسم!). گفتم ولی ما قرار نیست روزی بجنگیم!...گفتند قانون اش را باید بدانیم تا روزی بتوانیم بفهمیم و بفهمانیم. بله جنگ قانون دارد. غیر نظامی ها نباید آسیب می دیدند. خانه های مسکونی باید مصون می ماندند. مدرسه و بیمارستان و مهد کودک؟...به هیچ وجه.  هر چه بیشتر پیش می رفتیم، غم انگیز تر می شد داستان. هدکوارتر کنار خانه های مسکونی بود...بیمارستان کنار انبار مهمات...من گفتم صلح کنیم. هیچ کس نخندید. کثیف تر از آن نقشه به عمرم ندیده بودم.

این سه تا حرف "ج" ، "ن" ، "گ" ، هیچ وقت این قدر سنگین و مهلک برایم نبودند.