رج و رنج

من توی عوالم خودم ایمان دارم که یک نقطه هایی روی کره ی زمین برای یک رسالت و هدف خاصی آفریده شده اند که تغییر نیافتنی اند.

مثلا هدف از آفرینش ِ خیابان ولیعصر و کوچه پس کوچه های اش این است که آدم ها توی آن ها قدم بزنند و خاطره بسازند و بعد از مدتی دوباره از آن جا رد شوند و از یادآوری آن خاطره ها دهن شان سرویس شود!

یا مثلا بن بست ته کوچه ی ما که در واقع بن بست هم نیست و فقط "بن بست نما"ست ، برای این ساخته شده که انسان هایی که همدیگر را دوست دارند یا بروند آن جا و هم را ببوسند و از همان بوسه خیلی چیزها شروع شود و یا همان جا هم را ببوسند و خداحافظی کنند و همه چیز را تمام و این قطعا راز پیدایش این بن بست است که در واقع بسته هم نیست انتهای اش و راه دارد به کوچه های بغلی و می بینی؟...همیشه وقتی فکر می کنی به بن بست رسیده ای ، ته ته اش راهی هست.

یا آن فاصله ی بین مبل و میز وسط هال، برای این ایجاد شده که آدم حال اش گاف و ه باشد و بنشیند آن جا و زُل و زار بزند.

آن روزها، دو سال پیش بود دقیقا، آمدم و نوشتم که تمام مدتی که من توی آشپزخانه این طرف و آن طرف می روم یکی ایستاده و نگاهم می کند و هرازگاهی صدایم می کند که یعنی "من هستم".

روزهای به غایت "داغونی" را تجربه می کردم آن سال و آن دو چشمی که یکی اش به خاطر عفونت همیشه شبیه چشمک بود خیلی چیزهای روز و شب ام را عوض کرد.حالا دوباره یک جور روزهای "داغون تری" را دارم می گذرانم به حمدلله!

اما دیروز دیدم انگار باز تاریخ دارد تکرار می شود. من توی آشپزخانه این طرف و آن طرف می رفتم و اشک امان ام را بریده  بود که یک صدای ریزی پیچید توی گوشم.برگشتم و دیدم دوباره همان صندلی و زل زدن ها و من هستم ها.

کسی نمی داند اما من درعوالم خودم فکر می کنم که شاید هم رسالت ِ‌آن نقطه از آشپزخانه این است که یادم بیندازد که از الان تا آخر دنیا همیشه همیشه همیشه یکی  باید روی آن صندلی ، گوشه ی آشپزخانه بایستد یا بنشیند و بگوید که "من هستم"!

.