این چهارنفر

بعد از ظهر همان روزی که بابا را گذاشتیم توی خاک، من و نازی و برادرک و چند نفر دیگر دوباره برگشتیم بهشت زهرا. دل کندن کار آسانی نیست گاهی. حالا چه از یک آدم باشد...چه از یک وجب خاک. برادرک عکس بابا را گذاشت و نشستیم دورش. یادم نیست چه قدر نشستن و "گریه خاطره" مان طول کشید. شاید سال ها...سی سال برای من و بیست و هفت سال برای برادرک شاید.

 نگاه ام روی عکس بابا بود که یک دفعه دیدم یک "زنده ی میلی متری" روی عکس بابا راه می رود. همان طور اشک آلود سرم را بردم نزدیک تر و نگاه اش کردم. "حلزون"!...یاد ِ  آن روز آتش ام زد. بابا همیشه از اسم "خانمآقای تندر" می خندید.  به زحمت از روی عکس برداشتم اش. آن قدر "نوزاده" بود که لاک میلی متری اش نرم بود و فرو می رفت. گفتم:"می برم اش خانه ، بابا". با فلسفه های مسخره ی خودم داستان ساختم که آن حلزون بی علت روی عکس بابا نیامده و از این اراجیف که توی سر من همیشه پیدا می شود. با مصیبت چند روزی خانه ی مادرک نگه اش داشتم و بعد هم آوردم اش خانه.

 حالا دو ماه و چند روز است که جمعیت خانه از آنی که بود بیشتر شده است. بله زنده مانده. بزرگ می شود روز به روز.خیار می خورد کیلو کیلو. از "تندر" سواری می گیرد راه به راه.

 امروز که چهارتای شان دور هم جمع بودند و خانه را گذاشته بودند روی سرشان!! حیف ام آمد که ننویسم شان.      

خانمآقای توربو...تو خوش قدم نبودی مثل تندر...ولی خب، همان روزی که بابا رفت سر و کله ات پیدا شد و این یعنی این خانه خانه ی تو هم هست تا همیشه. 

 خوش آمدی "چهارمی".